Reizen met mijn prachtige camper : eind mei en begin juni in Spanje ROSES

Donderdag 31 mei 2018. Blauwe lucht, wel wat zeewind, Even de camping verkennen,
We staan onder moerbeibomen: bomvol moerbeien die meteen een flinke vlek geven als ze eraf vallen. Alles zit eronder want het gras ligt bezaaid en geen beest schijnt ze te lusten; mieren lopen er neusophalend omheen. Daarnaast terras bij zwembad bar

Dan op de fiets naar Roses, langs de lange boulevard.
Er staan grotendeels gebouwen uit de booming time, dus strak, kaal en lelijk. (in de komende weken zal ik zien dat er veel lelijke gebouwen staan in Spanje, zelfs veel lelijke dorpen en steden). In het dorp zijn veel terrassen, ook vlak aan zee. Het strand ligt direct aan de weg, op dezelfde hoogte; heerlijk golvend donker zeegroen water

dit weekend is het feest van Roses en de rozen; hoewel bijna alle bloemen waarmee de straten versierd en belegd zijn rode anjers zijn.

We gaan kijken bij de tourist train die diverse routes rijdt langs de kust, maar ook door de bergen van Nationaal Park Cap Creus. De mevrouw van de trein zegt dat die route het mooiste is en dat leek mij ook dus dat gaan we doen als we zeker weten dat het mooi/helder weer is en blijft.
Vandaag zie je nl hele donkere luchten boven de Pirineos; gelukkig komen ze niet (helemaal) de baai in, wellicht vanwege de stevige wind.
We fietsen langs de Citadel terug; daar is nu een museum/cultuur/conferentieoord in gevestigd

De zon verdwijn zo nu en dan wel, maar als we op de camping terug zijn, is het weer blauw en gaan we naar het zwembad(je) dat heerlijk verwarmd is.

Even in de zon opdrogen en dan lekker koken.... risotto met bospaddestoelen, reepjes kalfsvlees met champignons en creme fraiche, geraspte grana padano van Mayo erover... het is heeeerlijk !

Vrijdag 1 juni alweer!! Weer lekker weer: zon en een zeebriesje. Ik ga in de frisse donkergroene glasheldere zee zwemmen tot het briesje een bries wordt.
Even lunchen en dan op de fiets naar het centrum waar we om 3 uur de toeristentrein nemen naar Parc National Cap Creus. Een rit van ca 30 KM langs de rotskusten de bergen in naar het onherbergzame en onbewoonbare schiereiland Cap Creus. Een 'stoere' rit in een 2 wagons- treintje dat getrokken wordt door een enorme tractor. Langs de witgepleisterde huizen op de rotskusten, hier en daar vol dieppaarse bougainvillae en geurende brem en rozemarijn.
Ook cactussen met knaloranje bloemen tussen de olijf- en wijngaarden.

Steile hellingen met hobbels en greppels waar we doorheen denderen. Aan de ene kant boven zee is de lucht nog mooi blauw, maar boven land inmiddels heel donkergrijs. Maar zoals iedere middag blaast de zeewind de lucht ver genoeg terug om ons droog te houden. Erg droog want de rit is bijzonder stoffig; we worden bedekt met een laag roze/beige stof en laten een hardloper bijna stikken in onze wolken.

op een bordje staat svp geen stenen meenemen. Blijkbaar moet dan iedereen toch een steen oppakken en een stapeltje maken ....

Er is ook een fotograaf in de trein en bij de stop boven op Cap Creus tapt de lollige chauffeur (voorgeproefd?) een bekertje Moscatel, lekkere zoete, ietwat troebele wijn, met kapperige doch melige gebogen koekjes.
We zien aan beide kanten van de Cap de zee.
Aan de 'kleine' kant/in de kleine golf (net naast mijn oor) ligt CADAQUÈS waar Salvador Dali is geboren en opgegroeid.

In de bergen staan verlaten boerderijen, maar er wordt nog steeds vee gehouden; dwz vee uit de Pirineos dat 's winters hier komt grazen omdat het hier veel minder koud is.