26 mei Baroncelli en een ronndje Rhone fietsen

Zaterdag 26 mei word ik helaas gewekt door regen!! en dat duurt tot ca 10u30.
Geen stranddag dus lekker fietsen naar het westen, waarvan we een paar fietsroutes hebben.
We fietsen de camping uit en bij een stenen 'bank' voor de ingang staan groepen mensen in klederdracht - en bijzondere haardracht - met wat toeschouwers.

 

We gaan natuurlijk kijken en horen dat die berg stenen de tombe is van Markies Baroncelli (ja, goed opgelet: broer van die met dat mooie stadspaleis Roure in Avignon) ook wel Lou Sibèum genoemd. Hij was dichter/schrijver en nog van alles meer heeft hier veel goeds gedaan en men herdenkt hem hier jaarlijks met bloemen en in aanwezigheid van nakomelingen.

Eerst komen er een 30tal mannen en 2 dames in idem zit op paarden, dat hoort hier zo.

3 kransen worden aangedragen en 3 mensen die erbij horen houden een toespraak, al dan niet in het Frans en een vreemd dialect of zigeunertaal......
De burgemeester begint; hij spreekt zo monotoon en onduidelijk dat hij er zelf bijna bij in slaap valt. dan de andere 2 en dan worden de kransen op het graf gelegd.

Dan komt een oude man met een rolstoel: de achterachterachterkleinzoon of zoiets van de markies en die overhandigt deze en gene een kleinere foto van de Markies en 1 grote te paard.

   

Dan gaat de hele goegemeente zingen onder begeleiding van trommelaars. Dan is t voorbij en dampt de hele groep af naar de buren: een grote paardenhouderij,
In de Camargue lopen geen paarden meer in t wild: alleen maar hun rondjes om de kerk met toeristen op de rug.
Nou, dat was weer een extraatje cultuur op deze dag die gedoemd was te mislukken door de regen. 

Er kwamen dreigende luchten aanwaaien dus maar gewoon naar het dorp: nu leeg maar nog steeds gezellig.
Een mooi dorp en zelfs goede koffie, en een lekkere koffie-milkshake in een Merel-glas.



De lucht trok weer aardig open dus toch maar op naar de andere kant van de Camargue.
Heel leuk met de pont over de petit Rhone. De timing was weer perfect want de pont vertrok even later. Samen met een tiental paarden, dat hoort hier zo, 2 auto's en onze 2 fietsen waren we in no time aan de overkant.

Het is een groene route, maar weinig te zien: ook de Rhone zag je nauwelijks. Om de ca 2/3 KM is een zgn Mas; een grote witte soort farm, ver van de weg achter grote hekken: ons kent ons hier. Soms was het een hotel, soms een paardengebeuren of men maakt er eau de vie de fruit: Poire Williams.

Hier en daar stonden leuke cabannes in het park als chambres d'hotes. De route was ruim 30KM en om 5 uur waren we weer in Stes. Maries.

We hoorden gejuich in de stierenarena en konden gewoon binnenlopen. Er werden stierenpestspelletjes gedaan door een 6-tal witte mannen en een jonge zwarte stier of koe, want ik hoorde een keer het woord vache omroepen....

Wel leuk om te zien, maar toch ook weer niet als je bedenkt hoe het hier ook kan gaan... brrr 

We hadden wel trek inmiddels dus op zoek naar een tentje waar we al konden eten. Overal stonden alweer de enorme pannen paella om van te kwijlen,

     

maar het was nog te vroeg voor diner. Uiteindelijk vonden we een plekje en bestelden natuurlijk vis: Dorade grillee en Gamba's du chef, zelf gevangen...   Het kwam verdacht snel op tafel maar het was errug lekker !! 
De Camargue-rijst, waarvan we de velden onderweg hadden gezien, smaakte ook erg goed, een beetje geparfumeerd!  Na een heerlijk maal en een paar glaasjes wijn viel het niet mee om de fietsen terug te vinden, maar natuurlijk lukte het.
Nog even foto's gemaakt van de beeldige huisjes hier langs het strand, er is nergens hoogbouw.. een genot,

 

net als de bol dikke  yoghurt met heerlijke zoete amarenen, het dagelijkse toetje dat Marian op tafel tovert.. Au revoir Mediterannee...