23 t/m 28 april 2014

Woensdag 23 april 2014 = het is San Giorgio, de beschermheilige van Ferrara; het is geen officiële vrije dag, maar as vrijdag 25 april wel, soort bevrijdingsdag.  Marian, Ria, Betske en ik gingen op de fiets om rondom de stadsmuren te rijden; ca 11KM en een hele bijzondere fietsronde met mooie fotomomenten.  Weer aangekomen bij de rotonde bij onze camping zijn we linksaf geslagen naar een enorm grote winkelcentrum ca 4KM verderop. Nol en Chris kwamen net naar buiten na uren daar te hebben rondgelopen. Je kunt er ook inderdaad makkelijk een paar uur rond slenteren, zo veel (lekkers) is er te zien. Wat lekkers meegenomen voor oa de lunch en na de lunch gingen Ria en ik nog even op de fiets naar de stad omdat ik nog de graftombes van de Este’s (oa van Lucrezia Borgia, getrouwd met een Este), wilde zien; dat klooster/Monastero Clarisse Corpus Domini was helaas toch gesloten ivm San Giorgio.  In het Palazzo Schifanoia hebben we nog de fresco’s gezien in de zaal van de maanden; 4 wanden in die zaal had Borso d’Este laten beschilderen met allegorische voorstellingen, in het midden een rand met sterrenbeelden en onderlangs zijn persoonlijke triomphen. Helaas zijn alleen de maanden april t/m september nog te zien, de rest van de beschilderingen zijn verdwenen/versleten.

Daarnaast was ook nog de zaal met enorm stucwerk te bezichtigen; een zwaar blauw en goud gestuct plafond dat nog ca 1 meter doorliep in de muren. De rest van het paleis was gesloten. Ik heb toen ook maar het Monastero Sant’Antonio in Polesine gelaten voor wat het was, het zou erg mooi moeten zijn. Ook een volgende keer weer naar Ferrara!

Donderdag 24 april 2014, op naar de Abdij van Pomposa. 

 

We zijn vroeger jarenlang op vakantie geweest in Lido di Pomposa maar heb nog nooit die abdij bekeken. Het is een prachtstuk met een hoge slanke toren en een bijgebouw met een zuilengang van allemaal verschillende zuilen waarin de entree is gevestigd. Gelukkig ook dit weer gratis voor 65plussers. In de abdij ligt een prachtige cosmaten-gelegde mozaìkvloer, waar je niet meer over heen mag lopen,  

 

en de wanden zijn geheel beschilderd.  Chris trakteerde op lekkere cappuccino en een roombroodje en helemaal tevreden ging ik/gingen we op weg naar Urbino.    

Wederom een prachtig stadje boven op een berg met een grote dom en diverse paleizen er omheen. In de dom staat een beeld van Raphael, de mooie schilder die in Urbino geboren is.

Lekker rondgeslenterd – nou ja, ook hier weer flink klimmen geblazen -door het stadje, even het geboortehuis van Raphael binnengewandeld en toen naar camperplaats Parco Le Querce bij Acqualagna, Eur 17 en 1 Euro voor een douchemunt:  dus nog duurder dan de mooie camping bij Ferrara die Eur 16 kostte. Er werd druk aan wegen en staplaatsen gewerkt en het was er behoorlijk modderig, het douche/toiletgebouw zat vol spinrag en het water werd niet warm. Ik blijf een slechte relatie houden met camperplaatsen…

Vrijdag 25 april 2014, feestdag en aangezien de Italianen op een vrije dag naar buiten gaan, reden vanaf 8 uur de auto´s vol Italiaanse families het park in om te voetballen en gezamenlijk te eten. Er werd hout gehakt en gezaagd voor de BBQ, tafels en banken werden klaargezet en hele stukken terrein werden afgebakend.   Snel op weg naar Perugia, waar we zonder stop naartoe zijn gereden door een schitterend glooiend landschap, en de hele middag lekker in de zon hebben gezeten. Op camping Il Rocolo op een berg net buiten Perugia, waren we na 6 uur, toen de Italianen weg waren, de enige gasten. Met bijdragen van iedereen hebben we een heerlijke gestoofde-zuurkool maaltijd bereid met spekjes, rookworst, salami, aardappelpuree en lekker witte Venetiaanse wijn. Zelfs ik heb de gasfles weer eens opengedraaid na ruim een half jaar

Zaterdag 26 april 2014 met de buurtbus om 09u35 voor Eur 1,50 naar Perugia, Piazza Italia. Eerst naar de tourist info waar we een kaart met alle bezienswaardigheden hebben gekocht voor 50 ct. Toen de kathedraal in, want die is ook gedurende de middaguren (ca 12u00-15u00) gesloten.  Een prachtig gebouw, niet onbenullig groot maar mooi, ook aan de slechts voor een klein deel voltooide buitenkant met oa de buitenpreekstoel die ooit is gebouwd voor de heilige Bernardinus.

 

 

Zelfs de trouwring van Maria stond tentoongesteld, wat volgens mijn gidsje (uit 1991) zeer zeldzaam is, hij zou alleen op 30 juli uit zijn bergplaats – bovenin achter het rode gordijntje in het zilveren ‘gedeelte?’ tevoorschijn worden gehaald. Heel veel gelopen, de berg af en weer op - ook nog dit schitterende kerkje voor de heilige Bernardino bewonderd. Daar logeerde hij in de buurt als hij in Perugia was en later is dit er voor hem opgericht: meraviglioso:

langs het oude acquaduct, de etruskische muren, de mooie hoofdstraat….  enkele gebouwen en kerken bezichtigd en natuurlijk de prachtige fontein van de gebr. Pisano, waar ik weer niet mijn sterrenbeeld kon ontdekken (wel een selfie gemaakt)

 

Ook nog een kaarsje voor Nol aangestoken omdat hij niet mee kon ivm een pijnlijke spier of zenuw.  Een heerlijke pizza gegeten op een terras aan de hoofdstraat, de Corso Vannucci (de lokale schilder, genaamd Perugino)

 

en toen helemaal teruggelopen, door de Etruskische poort die helaas in de lappen zat en langs de universiteit voor buitenlanders, naar de prachtige ronde Tempel van St. Angelo met 16 zuilen uit oude romeinse gebouwen.

We waren net op tijd want er zou een trouwerij plaatsvinden. Nog een trap afgedaald naar een naastgelegen enorme (uitkijk)toren maar we hadden niet meer de puf om daar ook nog eens helemaal naar boven te klimmen.  Weer terug naar de oude bovenstad, genoten van het uitzicht en toen sotterraneo:  met roltrappen onder de grond bij het Piazza Itali naar enorme hoge gewelven waar allerlei kraampjes stonden met oa chocolade (Perugia is chocoladestad), kaas, wijn, sieraden, schilderijen, en zelf een winkeltje met hemelbedden en aanverwante artikelen.  Het busje ging pas weer om 18u15 dus we hadden nog een uurtje over voor een superlekkere Aperol Spritz met warme pizzahapjes, verse aardbeien en knabbels. Het busje reed ons in 20 minuten terug naar de camping en sloeg nu gelukkig de kronkelige bergweg vol gaten door de villawijk over.   Morgen naar Toscane en wel Siena

Ik hoor dat de (klein)kinderen in 12 uur naar Lazise aan het Gardameer zijn gereden na ook nog eens 2 uur file op de Brenner.

Zondag 27 april 2014 zou een spectaculaire dag worden !! met Betske naar Montepulciano via de geel/groene route, met hier een daar een stukje ‘om’, maar helemaal prachtig.  Maar dan:  zodra je onder de snelweg door rijdt, ben je in Toscane; het lijkt één groot park met de mooie, groene, glooiende heuvels van de Appenijnen, met weilanden, akkers, boomgaarden en bossen. Op de heuvels staan – vaak hele mooie - villa’s die omzoomd zijn door cypressen, olijf- en pijnbomen. De weg golft tussen de heuvels door: genieten…      Bij Montepulciano na enig zoeken in het gewemel van auto’s  en na bijna opgave toch nog (onder P5 voor bussen en campers waar nu het Lunapark stond)  een P-plaats gevonden.  Bij de ingang van het centro storico stonden wat mensen te kijken bij de kerk rechts; een fotograaf sprong op een muurtje, dus gewacht wat er ging gebeuren.    De kerkdeuren gingen open en er kwamen 2 herauten in historische klederdracht naar buiten en bliezen een stukje op lange geelkoperen trompetten. Vervolgens kwamen minstens 10 vaandeldragers gevolgd door 2 trommelaars, een kind met iets van die wijk in de handen, een (echt)paar en nog wat loslopend spul, allemaal in klederdracht in de kleuren van het respectievelijke vaandel. Men stelde zich in een vierkant op en toen kwamen de vaandelzwaaiers in actie; erg mooi en erg goed; de vaandels vlogen soms meer dan 10 meter de lucht in.

Na ongeveer 20 minuten ging de hele stoet het stadje in voorafgegaan door een man in een lange rode mantel en baret, en daarachter 3 mannen in officieelderige kledij met een rol ‘perkament’ in de handen.  Betske en ik achter de muziek aan en een bar in geschoten voor een cappuccio.  De dame achter de bar wist te vertellen dat het feest gewijd was aan de opening van het ‘seizoen’ en dat de diverse groepen de vertegenwoordigers waren van de wijken van Montepulciano.  In de stad zag je ook overal de verschillende vlaggen hangen.  Toen het geroffel van de trommels verstomd was, zijn we omhoog gelopen naar het grote plein en hebben de kathedraal Maria Assunta bezichtigd waar een mooie blauw-witte terracotta hangt van de beroemde Luca della Robbia (Betske kende hem al). 

Weer buitengekomen, bleek het te regenen en was iedereen verdwenen om te gaan eten. Langs de andere kant zijn we het stadje weer uitgelopen en zagen toen nog de oude vierkante toren van Pulcinella met het mannetje op het dak; die had ik op de heenweg gemist.       De mooie plaatsjes Pienza en San Quirico d’Orcia hebben we letterlijk links laten liggen om naar de Abbazzia de Monte Oliveto Maggiore te gaan.
Dat bleek achteraf weer een geval van perfect timing te zijn, maar daarover verderop in dit verhaal.  Eerst de kerk van de abdij bekeken met de houten banken waarin in de rugleuningen afbeeldingen uit de natuur (de schepping) en van gebouwen - door de mens gemaakt - zijn ingelegd.

Het hele bijzondere is dat het de eerste afbeeldingen in hout schijnen te zijn waar perspectief in zit. Het is hier gemaakt, door een van de monniken, rond 500 toen dat nog nergens gedaan werd.  In de bibliotheek staat ook een kast met 4 deurpanelen die op deze manier zijn gemaakt.  Ik kan me niet herinneren dat ik de vorige keren dat ik er was in de bibliotheek ben geweest.   Eerst weer door de gang rondom de binnenplaats, met in fresco’s het levensverhaal van Benedictus; dit keer kon ik de teksten moeiteloos vertalen; alles op de foto gezet, pfff je kunt wel aan de gang blijven in Italië…   

 We konden een blik werpen in een prachtige ruimte met een blauw met wit en goud beschilderd gewelven plafond, aan de muren geschilderde medaillons en houten banken, met in het midden een grote, vierkante oude houten lessenaar (?);  op de banken lagen allemaal witte kazuivels uitgespreid; leuk gedaan. 

Maar nu eerst het verhaal van Jos !! We stonden voor het rode koord naar binnen te kijken in de Refter/de eetzaal waar een Benedictijner monnik de tafels aan het dekken was. Hij hoorde ons en vroeg in het Italiaans waar we vandaan kwamen en toen zei hij: willen jullie binnenkomen.. GRAAG….  Dus wij naar binnen in de schitterende ruimte, vol wand- en plafondschilderingen, langs 3 wanden lange houten banken en een flink aantal glanzende houten kloostertafels die hij aan het indekken was  met oa diepe borden, glazen en bestek. De olijfolie was van eigen makelij en erg goed, volgens Jos die honderduit ging vertellen over zijn leven in het klooster. Hij was er 26 jaar geleden ingetreden en dekt al 15 jaar iedere dag 3x de tafels in deze mooie zaal; dat deed hij als kind al voor zijn moeder. Er leven nog 30 monniken in de abdij, van diverse nationaliteiten. Toen Jos kwam was er slechts 1 buitenlander, een hooggeplaatste Fransman, maar nu is het heel internationaal omdat ze deel uitmaken van een grote congregatie.  Ze houden per dag 6x een bidsessie en verder studeren en werken ze. De jongeren studeren het meest omdat ze soms nog in opleiding zijn. Het agrarische bedrijf dat ze voeren is niet meer rendabel; de olijfolie is goed maar de wijn is minder. Ze verkopen hun producten in een kleine winkel en op bestelling.  We mochten hem Jos noemen en toen ik vroeg of hij ook op de foto wilde en mocht, trok hij meteen zijn blauwe schort uit en ging in de houding staan met een brede grijns op z’n gezicht. Hij heeft ook een foto van ons gemaakt.

Heel bijzonder met toeschouwers die achter het rode koord moesten toekijken.  Joske vroeg of we de bieb al hadden gezien; neen dus; en ging met ons mee naar boven voor ‘t geval die gesloten zou zijn. Hij genoot zichtbaar van …… tsjaaa waarvan ……  We liepen langs een schilderij met de oprichter van de abdij:  Bernardo Tolomei die 1500 jaar na zijn dood, in het heilige jaar 2000 heilig is verklaard. Hij is de heilige die het langst heeft moeten wachten op zijn heiligverklaring, terwijl net vandaag in Rome v/h paus Johannes Paulus (1 van de 2 vandaag)  heilig is verklaard na de kortste ‘wachttijd’ tot nu toe. Geweldig dit soort anecdotes, Jos kwam helemaal los ! 

Via een korte wenteltrap in een gewelvenportaal (ik zou alle 100 foto’s wel willen plaatsen zóó mooi)

kom je in de bieb met eeuwenoude boeken, waarvan ook al eens het e.e.a. gestolen was. Achterin stond de kast met het houten perspectiefwerk.

Inmiddels hadden zich nog 2 Hollandse dames bij ons gevoegd en Jos liep met ons allen naar boven  (en weer mochten we ‘door’ het rode koord) naar binnen in een kleine ruimte waar overblijfselen uit de oude apotheek stonden. Keramieken potten met het logo van de abdij, een logo dat ik ook al in mozaïk in de kerkvloer had gezien;

wat grote glazen kolven, met een dikke laag stof erop en een marmeren beeldje plus idem schaal met deksel.  Toen voerde Joske ons naar de oude vergaderruimte van de monniken die nu niet meer gebruikt wordt omdat er te weinig monniken over zijn. Nu wordt er kunst tentoongesteld. Jos wijst ons op een zelfportret van Sodoma die het grootste deel van de fresco’s in de gang heeft geschilderd en in 1 ervan zichzelf heeft geportretteerd;

weer iemand anders heeft dit portret van hem er uit gefilterd.  Dan is er nog een kleine ruimte met tekeningen van abdij en omgeving. Jos wilde ons nog wijzen in welk fresco Sodoma zichzelf heeft vastgelegd maar de andere NL dames houden hem aan de praat en wij verdwijnen, hij keek ons nog een keer …. na.   Ik heb nog een dankwoord voor hem geschreven in het grote boek bij de uitgang.  Weer een geweldige ervaring op deze regenachtige zondag!  Maar dat was blijkbaar nog niet voldoende: we reden in noordelijk richting, de borden Siena volgend, aangezien onze Eva van TomTom ons alle kanten opstuurde behalve die. Het werd een spectaculaire rit, hoog over bergkammen/hoogvlaktes meer (jaahaa die zijn daar ook) met grandioze uitzichten op kleine, middeleeuws uitziende dorpen of andere bebouwingen, villa’s met soms ellenlange cypressen oprijlanen (nog een foto van gemaakt vanuit de auto),

heuvels, bossen en zelfs kleine meertjes in de diepte. De weg was 1,5 auto breed en glibberig – vooral op de diverse 20% !! hellingen -  dus we moesten zo nu en dan bijna de berm in kruipen om tegenliggers door te laten.  Het bleef regenen, ook toen we pas om 18u00 op de camping in Sovicille bij Siena aankwamen, waar we nog wel buiten bij Ria onder de luifel hebben gegeten.
WAT EEN ONGELOOFLIJK SPECTACULAIRE DAG !!  Betske: Bedankt !!!

Maandag 28 april 2014.  Het regent en het is fris, dus we besluiten op/bij de camping te blijven en morgen een rondje Chianti route te rijden met 2 campers. Ieder gaat zijns weegs en ik loop met Ria via een bospad naar het dorp waar we bij de tourist info een paar mooie boekwerkjes halen van bepaalde stukken in Toscane. Daarna gaan we even de kerk in met 1 mooie muurschildering en een paar mooie oude glas-in-lood ramen. We wandelen het hele oude dorp door; het bestaat uit het plein met vandaar uit enkele straatjes die uitkomen bij grote poorten van grote huizen. Bij een hele grote villa praten we even met een oude tuinman van de hortus. Het grote gebouw, waar nog een oude stenen brug naartoe leidt, is privé-bezit, bewaakt door een mooie cognacbruine hond. Van de oude stad lopen we naar beneden naar het nieuwe deel waar een paar kleine winkeltjes zijn die van alles verkopen. De supermercato aan de overkant is ook maar een kleine winkel met wat broodnodige levensmiddelen.  Voor 5 euro 3 uur internet gekocht dus nu aan het werk met de blog !! Zoals je ziet, is het gelukt !!!