22, 23 en 24 mei 2015

Vrijdag 22 mei zag Marian dat het plekje bij haar enkel, waar ze 2 weken geleden in Frankrijk was gestoken door de een of ander(e teek?), veranderd was: er zat een dikke rand om een rode plek met daarin een rood bubbeltje. Ze was er niet gerust op en Marja reed ons naar het ziekenhuis in Desenzano waar we om 14u00 arriveerden.  
 

 

 Daar keek de man die haar gegevens had opgenomen, in een zijkamertje naar het plekje, deed er met een nonchalante zwaai wat jodium en een pleister op, mat hartslag, bloeddruk en zuurstof en stuurde ons naar de wachtkamer.
 

 

We dachten toen nog: 'dat gaat lekker snel hier'; op een monitor stond dat er nog 8 wachtenden voor ons waren. Dat leek mee te vallen, maar toen bleek dat nr 1 er al sinds 11u00 die ochtend zat. 

Pfff en dat werd bewaarheid: om half 6 mochten we naar de afdeling ehbo. Een ellenlange gang met allemaal behandelkamertjes en overal zaten en lagen mensen; we zagen diverse bekende gezichten. We werden ontvangen door 3 personen, waarvan de eerste die naar het plekje keek zei: non vedo niente = ik zie nix. Dat was ff balen na zo lang wachten, maar toch gingen ze over tot behandeling. Er kwam, na een diepgaand, visueel onderzoek door de 2 witgejasten - een antibiotisch zalfje op en we kregen een recept daarvoor mee.

 

 

We vonden al snel de apotheek in een erg mooi en groot winkelcentrum en wij, en vooral Marian natuurlijk, konden enigszins gerustgesteld weer naar huis.  

 

Marja's Tomtom stuurde ons weer via een smal weggetje, maar door een heel mooi stukje land, terug naar de camping.  Een avontuurlijke middag; mijn eerste keer in een Italiaans ziekenhuis. 

Op de camping zaten Irma en Ronald al te wachten, want we zouden allemaal samen uit eten als afscheid van Marja en Marian die de volgende ochtend vertrokken.
 

We hebben lekker gegeten en veel gelachen op het terras van het camping restaurant, waar we - alweer een tijdje na sluitingstijd - bijna het licht uit moesten doen.

 

 

Zaterdag 23 mei 2015, om half 10 vertrok Marja en om 11u00 Marian.

Het zwembad bleef gesloten want het was weer bewolkt. Ik had dus voldoende tijd om dit te schrijven voordat Marjolijn om 15u30 uur weer arriveerde. Eerst even de nodige gebeurtenissen uitgewisseld, toen een heerlijk bordje verse ravioli met ricotta en salie in roomboter genuttigd en snel omkleden voor het concert in het kasteel van Borghese Cavazza op het Isola del Garda.

 

We hadden kaarten voor een concert van bandoneon (Mario Stefano Pietrodarchi) en klassieke gitaar (Luca Lucini). Het was fris en nat; het concert zou buiten op de loggia onder de toren plaatsvinden, dus helaas niet onze mooie jurkjes aan met de open schoentjes, maar een maillot, spijkerbroek, shirt, fleezevest, gevoerd wollen vest, regenjack en handschoenen, en dan heb ik alleen mezelf genoemd.

  

De boot naar het eiland, inbegrepen in het ticket van eur 35,=, vertrok om oa 18u40 van Porto Portese; dat werd dus19u00. We regelden een taxi vanaf de camping (eur 30 vv) ivm het onbestendige weer en de hoge-heuvelachtige tocht langs 2baans wegen terug in het stikkedonker. 

Het was een boottochtje van ca 10 minuten - nu langs de andere kant van het eiland. Daar aangekomen, hebben we de rondleiding geschrapt en omdat ik slecht ter been ben, werden we met een golfkar naar het kasteel gereden waar in de tuin een heel mooi tentdak was gespannen over een grote ronde tafel met allemaal lekkers

(er kwam nog veel meer bij !!)

en een bar met mooie drankjes zoals aperolspritz, prosecco, Chiaretta een heerlijke rosé uit de streek, fris e.d. en er stonden wat bankjes en stoelen met zachte kussens.

 

 

Ook de 2 schippers waren bij de borrel: het bleken de broers Arnold en de mooie langharige blonde Enrico (Harry zei hij zelf) Danieli te zijn die een Nederlandse moeder hadden dus ons hier en daar konden verstaan: je moet altijd oppassen wat je zegt !

We zagen dat het concert in het kasteel in de muziekkamer plaats ging vinden. Onder het prachtige (dames)familieportret.

De artiesten waren enorm gepassioneerd en communiceerden met elkaar via hun instrumenten. Mario met zijn smalle, kale hoofd, maakte vreemde grimassen die een mime-artiest niet zouden misstaan. Hij treedt regelmatrig op met beroemde sterren over de hele wereld.
Hij was regelmatig in extase en Luca deed daarin enigszins mee. Ook de componist van 2 van hun nummers  - M. Falloni - was aanwezig en kreeg ook het nodige applaus en bravo-geroep van het stampend enthousiaste publiek.   Helaas mogen binnen in het kasteel geen foto's gemaakt worden waar ik me in ieder geval netjes aan heb gehouden.

Arrivederci Isola del Garda !!!
 

De rit in het donker met de golfkar naar de boot, bood een laatste blik op het prachtige kasteel: de avond was een sprookje !!

De boottocht over het gladde, donkere meer met alle lichtjes van de dorpen rondom het meer was geweldig en bij de haven haalde de grote zwarte Mercedes met de deftige chauffeuse ons keurig op tijd af.  

Dit had ik voor geen goud willen missen; wat een heerlijk avondje...

Bij de camper nog zitten nagenieten met een Edeltje uit Banthem, dat verdacht veel lijkt op een Nobeltje van Ameland.